Week 15: Brissy and the Great Ocean Road

Aloa vrienden en familie! 

Alweer een tijd geleden dat ik nog mijn weekjes schreef. Week 15 begon wat minder door mijn aanslepende hoest, vapeurs en keelpijn. Gelukkig was ik er na twee daagjes doorheen en terug de oude :P. Die Australische 'griep' of wat ze het ook noemen is me toch iets raar in 25 graden... 

Met Easter in zicht zijn er veel public holidays dus heb ik ook enkele extra verlofdaagjes opgenomen en een reisje naar Melbourne (om de Great Ocean Road af te rijden) en Tasmanie geboekt. Donderdag kon mijn avontuur beginnen! Na een afgelaste vlucht kwam ik tegen de namiddag aan in Melbourne en stonden mijn nieuwe reisbuddies mij op te wachten. In een krakende auto pikten ze me op aan de luchthaven. Aangenaam kennismaken : Harald den Duitser, Lotte de zotte Hollandse en Sarah de toen nog onbekende Engelse. 

De Great Ocean Road is een weg aan de zuidkust van Australië. De weg van meer dan 240 km ligt tussen de steden Torquay (oostkant) en Warnambool (westkant).

We vertrokken richting Geelong om zo de Great Ocean Road te beginnen.  Onze eerste stop was in het echte surfersdorpje Torquay, we stopten bij Bells Beach; daar pikten we snel nog de laatste sessie van het World Surf contest mee, na wat drummen kon ik dan toch nog een echte prosurfer zien. Helaas was het net aan de vrouwen; toeme toch! Kans verkeken. :P

Vervolgens reden we nog een lang stuk op de Great Ocean Road door tot Apollo Bay. Een gezellig kuststadje waar we stopten om een pizza te smullen. Na het eten gingen we op zoek naar een (gratis) camping. In het donker was dit toch geen pretje meer en we vonden er dan ook geen meer met de slechte wifi. Onze tent opzetten in het midden van een National park leek ons nu ook niet het ideale plan. Daarom besloten we nog een stuk door te rijden tot Cape Otway en te kamperen op de camping van het Nationale park. Ons eerste avontuur startte met het al klungelend opzetten van de tent en auto in het donker op de camping. 

De volgende ochtend kwamen we vroeg wakker door het fluiten van de vogels en het licht. We namen een ochtendwandeling naar het Cape Otway Lighthouse.

Samen met Lotte besloot ik het bezoekersticket te nemen en de oudste overblijvende vuurtoren te bezichtigen. Voor duizenden migranten was deze vuurtoren na maanden varen het eerste teken van land én leven. We beklommen de 90 meter hoge vuurtoren dat ons een schitterend uitzicht aanbood. Naast de vuurtoren was er een hoop andere geschiedenis te zien. Vroeger hadden ze voor elke letter van het alfabet een kleur, d.m.v. vlaggen werd er gecommuniceerd met de boten. Ook het huis waarin de telegraaf stond was nog te zien. Hier werd mij nogmaals duidelijk hoe snel de wereld veranderd is in een korte tijd. De vuurtoren wordt tegenwoordig ook niet meer gebruikt, daar hebben we nu gewoon digitale apparatuur voor.

S`middags dronken we een mokka koffie en aten we Carrot cake bij de vuurtoren. We kwamen een oude Nederlandse man tegen die als twintig jarige migrant naar Australië was vertrokken. Niet wetende wat zich aan de andere kant van de wereld afspeelde was hij op de boot gestapt met slechts 100 gulden! Wat ongeveer 40 euro is, kan je je dat nog voorstellen? Het verhaal van de oude man was erg interessant en deed me opnieuw nadenken over het leven. Altijd leuk om tegen iedereen te praten en hun verhalen te horen. Zo verrijkend! 

Op de camping namen we snel nog een warme douche en reden we door richting de Twelve Apostels. We zochten een gratis camping en vonden een afgezonderd, primitief maar idyllisch plekje rond Lake Elingamite. (Van ver leek het op een meer maar dat was het zeker niet :p, beetje een koeien geur, mos en uitgedroogde aarde met slijk) In het donker zetten we de tent op en begonnen Sarah en ik met het koken van de pasta. Tegen 9 uur lagen Lotte en ik lekker te snurken in de auto.

Om 5 uur ging de wekker en reden we naar de Twelve Apostles. We wilden er tijdens de zondsopgang zijn en daarmee ook de meeste toeristenbussen vermijden. Het was perfect om op deze tijd te gaan; de maan en zonsopgang op de bergen en de Apostles schotelden ons een hemels plaatje voor. 

Na bijna twee uur te genieten, was het tijd voor een ontbijt. We reden door naar Princetown waar wij een eitje maakten met uitzicht op de Gellibrand River. Prachtige natuur en opnieuw helemaal divers. We maakten een korte wandeling op de boardwalks. Om verder te rijden passeerden we opnieuw de Twelve Apostels en besloten we het nog eens te bekijken in het daglicht vanop het strand. Zo bezochten we alle diverse highlight punten van de Great Ocean Road. We legden ons nog een klein uurtje te zonnen op het strand van Loch and Gorge. We klommen langs de rotsen en namen een kijkje in de grot. We namen nog een kleine duik in zee wat een verrassing bleek door de sterke stroming en koude temperatuur. 

Na een lange dag reden we terug naar de camping om in het avondlicht gezellig te koken en een kampvuurtje te stoken. Op weg naar de camping stopten we nog in Port Campbell voor een ijsje.

Zondag werden Lotte en ik terug wakker in de auto, gezellig met de zonsopgang en uitzicht op het 'meer'. Met de gedachte van pasen wilden we een lekker rijkelijk ontbijtje. Helaas was onze voedselvoorraad al goed schaars geworden en zat er niet veel meer op dan elk 1 eitje met een half sneetje brood. (Veel van het eitje bleef er niet veel meer over aangezien Lotte deze te kort gekookt had en ons vuurtje op was :p.)

We vertrokken richting Melbourne opnieuw en bezochten op de weg nog de Londen Bridge en The Grotto. We namen in Melbourne afscheid van Sarah. Daarna gingen wij nog wat noodzakelijke spullen halen in Kmart en Coles voor het volgende avontuur dat ons in Tasmanië stond te wachten. Tasmanië is een eiland onder Melbourne, wat koudere temperaturen heeft en men zegt dat het ook enorm lijkt op Nieuw-Zeeland qua klimaat en natuur. We kochten daarom nog enkele dikke pulls, slaapzakken en gasflessen. Aangezien we een erg drukke planning opgemaakt hadden voor Tasmanië besloten we ons eten alvast in te slaan in Melbourne. Met een volle kar vertrokken we richting de haven van Melbourne om de nachtferry te nemen naar Tasmanië. Wat een grap, we kwamen toe aan de ferry en toen bleek dat het verboden is verse producten mee te nemen naar Tasmanië. Daar ging al ons vers fruit en lekkere groenten. In alle auto's zag je mensen vlug hun fruit binnenhappen. We besloten dan ook maar een rijke maaltijd van rauwe groenten te ondergaan op de boot. Helaas wordt alles weggesmeten van voedsel in containers en mag je het niet weggeven. Een dikke waste dus!!! De ferry was super in orde en aangekomen in onze cabine namen Lotte, Harald en ik eindelijk een hemelse warme douche! Ons nieuw avontuur kon beginnen!