Week 16: Downunder in Tassy

24 april 2019 - Tasmanië, Australië

‘s Ochtends wekte het alarm van de ferry ons tegen 5u. We genoten snel nog van een volwaardige douche in onze cabine nu het nog kon. :) Eenmaal we de ferry afreden snuifden we de frisse lucht in. De kou en het heuvellandschap deed ons denken aan thuisfronten. We reden door naar Launceston waar we onze mede reisgenoot Juan, de Colombiaan ophaalden. Aangezien de oplader in de auto amper werkte en we het zonder telefoons moesten zien door te komen stond Juan klaar met een stapel CD’s. Onze eerste stop was Bay of Fires. De heenrit alleen al deed onze ogen uitkijken. Prachtige landschappen en je rijdt precies vaak alleen. Ook op het strand waren we alleen. De Bay of Fires is een gebied met witte stranden, helderblauw water en oranje rotsen die ontstaan zijn door korstmos. Niet de oranje rotsen maar de vuurtjes van de Aboriginals zorgden ervoor dat kapitein Tobias in 1773 dit gebied tot the bay of fires heeft benoemd.

Vervolgens reden we door naar Beach Island, waar we onze lunch aten en wat spelletjes deden op het strand.

s’ Avonds reden we door naar de ‘River And Rock’ camping. Het was nog een lange rit en daarom besloten we een bezoek te brengen aan een nationaal park in Buchino dat Lotte uitkoos. Op weg ernaar toe was alles afgebrand en al snel vroegen we ons af of dit park wel nog bestond. Onderweg kwamen we ook echt Aussie huizen tegen uit de jaren stillekes. Eenmaal aangekomen in het park was het al bijna donker, daarom besloten we al joggend de kortste route te nemen. Het park was absoluut geen mooie eerste indruk maar we zagen er Wallabies en een prachtig meer, wat de dag goed maakte.

We reden daarna door naar onze volgende lookout Buchino.

Onze camping stond vol met gekleurde busjes en kampvuurtjes. Nadat we ons plekje bemachtigd hadden genoten we nog snel van de mooie zonsondergang aan het meer. één van de mooiste uitzichten die ik ooit al gezien heb!

s`Avonds brachten wij de avond door met onze beide buren aan een kampvuur. Met ons zelf gekookte eten en wat drankjes hadden we een leuke avond onder de heldere sterrenhemel.

Dinsdag stond het Nationaal Freycinet park op het programma.

Na wat discussie over welke route we gingen doen, besloten we samen Mt Amos te beklimmen. Mt Amos is één van de zwaarste hikes in het park en is bedoeld voor gevorderden. Maar toch lieten we ons niet afschrikken. Ook het laatste waarschuwingsbord weerhield ons niet om deze hike te beklimmen.

Op sommige stukken gingen het erg stijl omhoog, waardoor het uitzicht met de minuut mooier werd.De zware klim werd beloond met een prachtig uitzicht bovenaan de berg. We aten onze lunch terwijl we enkele uurtje genoten. Op de berg leerden we enkele Nederlanders kennen. Hoe klein de wereld ook is, Lotte haar zus zat samen in klas met één van de Nederlanders. We besloten op het gemak naar beneden te gaan. De afdaling bleek een stuk moeilijker dan het klimmen. Sommige stukken waren zo steil dat we niet anders konden dan ons te laten sleren.

Na de hike was het tijd om te relaxen op honeymoon beach. Omdat onze nieuwe Nederlandse vrienden al een tijd in Tasmanië gereisd hebben namen we samen onze planning door. Dit leverde ons veel handige tips op.

Gezellig genoten we met muziek van de mooie zonsondergang.

In het donker reden wij terug naar freycinet national park om onze watertank aan te vullen. Hier kwamen we erachter dat niet alleen ons water maar ook de benzine bijna op was. Door de vele nieuwe indrukken waren wij dit helemaal vergeten. Nog 23 km door het donkere bos, met een alarmerende auto hoopte wij de benzinepomp te halen. We haalden het net op tijd, tot de benzinepomp echter al gesloten bleek te zijn. Gelukkig waren we niet de enigen en was de eigenaar er nog en zo vriendelijk terug te openen. Om even een zicht te geven, het was nog maar 6 uur maar al pikdonker en alles was er al toe.

We besloten richting Maria Island te rijden naar de dichtstbijzijnde camping bij de ferry. Na 2 uurtjes rijden kwamen we eindelijk aan na een lange en vermoeiende dag. We kookten vlug nog wat pasta en haasten ons onder het dikke wol in de auto. s’ Avonds koelde het zo hard af dat ik met twee broeken, al mijn sweaters en jassen in de auto sliep.

s’ Ochtends vroeg namen we de ferry naar Maria Island waar we fietsen huurden? Het is een klein eiland zonder bewoners maar met prachtige natuur. Enkel backpackers en dagtoeristen komen er. Backpackers slapen er in een camping na een halve dag wandelen, want er rijden geen auto’s op het eiland.

Eenmaal aan de fietsstal aankomen was het snel duidelijk dat veel Australiërs nog nooit gefietst hebben. De fietsman gaf eerst uitgebreid uitleg hoe je fietst en je versnellingen gebruikt. Nadat we met een testritje bewezen hadden dat we konden fietsen mochten we eindelijk weg. :P

Op het eiland splitsen we op. Lotte, Harald en Juan wilden de zware Bisschop and Clerk hike doen. Ik ging niet meer omdat ik mijn enkel verstuikt had op Mt Amos en mezelf voor de volgende hikes van de reis wilde sparen. Al snel was ik heel blij met mijn keus. Ik reed het ganse eiland rond op de fiets. Van uitgestrekt weiland, naast kliffen aan de zee tot een uur lang tussen de bossen op weg naar het strand. Soms kon ik een halfuur of langer alleen rijden en niemand tegenkomen. Ik wilde de ‘Neck’ van het eiland zien maar moest daardoor wel gehaast fietsen door zand in een bos. Na enkele waarschuwingsborden, waarbij stond dat het voor gevorderde mountainbikers is, besloot ik het te wagen met de brakke fiets. Eenmaal aangekomen kwam ik op een uitgestrekt strand toe, parelwit en helemaal voor mij alleen. Ik voelde me helemaal alleen op dit paradijs!

Daarna reed ik terug en had ik afgesproken met de rest aan de ‘Painted Cliffs’. Daar kwam ik Juan tegen, hij had blijkbaar ook afgehaakt van de hike en was zijn eigen tour gaan doen. We aten er op het strand de picknick en namen onze dag door met de anderen. Naar de avond toezagen we enorm veel Wombats en Kangoeroes. Op de terugweg van de ferry hadden we opnieuw een prachtige zonsondergang en was ons energiepeil alweer zwaar gedaald.

Donderdag wilden we een lange dag hebben en daarom besloten we toch nog in het donker door te rijden naar Paligula. Op een bepaald moment moest ik op een ‘highway’ rijden dat precies een offroad leek in een donker bos. Dat noemen ze hier dan een M3 ofzo :P. Op de weg reden we altijd heel traag aangezien er om de 10 minuten wel een kangoeroe in het wild voor je auto springt.

Na een aantal dagen flink gehiked te hebben was iedereen toe aan een douche, die we echter niet konden vinden. De camping die we vonden wilde na 6 uur s’avonds zijn deuren niet meer openen. We vonden een camping bij een restaurant maar ook zij bleken geen douche te hebben. Toch besloten Lotte en ik dan maar gretig gebruik van het toilet te maken en wasten we ons ‘old school’ aan de lavabo. HEEERLIJK!