Week 16: Vervolg in Tassy ; van parken tot farms.

Donderdag stond er ons opnieuw een enorme hike te wachten. We reden door naar Cape Huay. Daar starten we onze dag met een flinke hike van 4 uur. Opnieuw hadden we te maken met enorm prachtige landschappen maar weer helemaal anders. Het deed me een beetje denken aan Schotland. De koude ijswind die langs ons raasde zorgden nog meer voor de vibe.

Na het vele babbelen en hiken legden we ons nog even op het strand beneden omt te rusten.

Tasmanie is bekend om zijn fish and chips. Daarom besloten we in het beste plekje dit eens te proeven. We stopten aan Devils Kitchen en vonden er de echt Van met Fish en Chips. Het smolt in onze mond, zo een lekker vis wow! En zeker na al die dagen brood, pasta en saai eten op een klein vuurtje.

Hierna reden we door naar port Arthur. Na een snelle glimp op te vangen van het kasteel vonden we het meer dan genoeg. Geschiedenis hebben we wel genoeg in Europa, we waren hier voor de natuur. We reden snel door naar Mount Wellington, een berg dat uitzicht geeft op Hobart.

Voor de zonsondergang waren we net te laat, in het donker was het verlichte Hobart ook prachtig om te zien. De wind was zo hard dat we bijna wegwaaiden. We namen onze dekens mee om onszelf warm te houden. Het waaide zo hard dat het precies was of onze auto ging kantelen. Voorzichtig daalden we de berg terug af op naar onze volgende bestemming, Mount Field National Park.

We reden door naar de campground van Mount Field, waar we de nacht zullen door gingen brengen. Toen we klungelig in de lichte sneeuw onze tent begonnen op te zetten in de pikke donker, stonden er binnen de 10 seconden een aantal buren bij ons. Er werd een lamp neergezet en ze begonnen met zijn allen onze tent op te zetten. Aangezien onze pomp en een matras kapot was, pompten ze een matras op en probeerde de buurman de andere te maken. Na alle hulp kregen wij de vraag of we nog wel genoeg eten hadden. Van al die behulpzaamheid sta ik nog steeds versteld, in belgië zou je dit toch niet zo snel tegenkomen! Maar zo werkt het hier in Australië.

Toen alles geïnstalleerd was zei de buurman dat we zeker de nachtwandeling moesten maken, één van de grote aanraders. Ook zijn zoontje haalde het aan en zei dat we niet bang hoefden te zijn. We zouden vanzelf wel zien wat er in het bos te zien was, zolang onze zaklampen maar uit waren. Daar liepen we dan in een treintje het bos in, ons vasthoudend aan de railing. Het was erg spannend omdat we geen idee hadden wat we konden verwachten. Totdat er overal om ons heen dingen oplichtten, het waren de light wurms die licht gaven in het donker. Uiteindelijk kwamen we bij een grote waterval, Harald zeurde wat en vond dit maar niks. Die duitser is ook teveel gewend :p. We besloten terug te lopen met onze zaklampen aan.

Op de camping aten we snel een blikvoer al maaltijd; met wat bonen, mais, tuna, peper, zout en olie hadden wij in een paar minuten een 5 sterrenmaaltijd. :P

Opnieuw maakten we een chocomelk. Gelukkige hadden we en plek gezocht met een afdak want het was aan het stortregen. De jongens duimden voor hun tent… Het was gelukkig slechts onze eerste dag regen in Tasmanië, wat blijkbaar een uitzondering is. Met het kletteren van de regen op het dak vielen Lotte en ik snel in slaap.

De volgende ochtend regende het nog altijd. Wanneer we uitstapten was het overal één grote plas en de tent, alle geluk had net geen water. Een mirakel!

Vandaag stonden namelijk de watervallen  Bij het ontbijt kwamen we onze lokale buren tegen van the River and Rock camping. We besloten samen de wandeling van drie uur te maken door het regenwoud langs de watervallen. We hadden lichte regen wat het plaatje in dit regenwoud compleet maakten.

Na de hike was het opnieuw tijd voor een blikvoer maaltijd. Iedereen had het inmiddels koud gekregen, met onze beperkte kledij voor deze koude en regen. Op deze camping was er gelukkig een warme douche. Deze eerste douche in Tasmanië zorgde bij iedereen voor een vreugde momentje. Nu iedereen weer warm en lekker schoon was vervolgden we onze weg naar Craddle mountain. Onze eerste keer dat we in het licht konden doorrijden. Het landschap was adembenemend. Opeens begon het hard te sneeuwen en riep Juan: `The first snow in my life!’ Colombiaanse Juan had nog nooit in zijn leven sneeuw gezien en keek zijn ogen uit. We maakten een stop en telden met zijn allen af voordat Juan voor de eerste keer sneeuw aanraakte. Dit liep uiteraard uit tot een groot sneeuwballen gevecht. Van zon naar regen en sneeuw, wat een eiland!

We maakten nog een andere stop bij een mooi meer, een plaatje ! Na wat gedomper van de regen zorgde dit opnieuw voor enorm veel vreugde! Met muziek genoten we  van het moment. Het feest, de vreugde en de energie die bij iedereen vrij kwam kan op dit moment was machtig en moeilijk te beschrijven.

Vandaag konden we het spreekwoord letterlijk nemen, want zo snel als het landschap wit was geworden was het weer als sneeuw voor de zon verdwenen.

We reden door naar de volgende camping, waar een klein huisje stond. Lotte en ik besloten om een verrassingsdiner te maken. De jongens hadden de hele trip ons water gedragen en alles gemaakt wat kapot was. En misschien waren ze ook wel iets beter in kaart lezen dan wij... We aten met zijn allen het ‘driegangen diner’ dat we in elkaar hadden gefabriceerd. Hierna ging de muziek aan en hadden we nog eens ons eigen feestje. Er werd geproost op de leuke vakantie die we met zijn allen gehad hadden tot laat in de avond (voor ons toen 22u). :P

Toen we opstonden konden we niet wegrijden, want onze accu was leeg (oorzaak auto). Daar heb je in Australië buren voor.

Met een volle accu reden wij naar Mount Cradle. Dit hoort één van de high lights in Tasmanië te zijn, maar door de mist, sneeuw en regen was de berg amper te zien. De hollanders die we eerder tijdens onze reis tegenkwamen, wandelenden de toch mee met ons. Zij doen farmwork rond Devonport. Na de koude wandeling die ons doornat gemaakt had besloten we dat het genoeg was. We reden met z’n allen door naar de winkelen en konden bij de Hollanders op de boerderij slapen. Een prachtig domein met enkele tipitenten en hun eigen primitief keukentje. We maakten een feestmaal en vierden onze laatste avond in Tasmanië. Een echte mooie afsluiter.

s’Ochtends maakte ik met Erik eitjes, spek en pannenkoeken voor iedereen om de kater weg te werken. Lotte en ik genoten nog eens van het mooie domein tussen de appel ranken. Zo hadden we ook eens een echte Australische boerderij gezien en hoe het leven als backpacker op zo een boerderij is.

We reden naar het vliegveld van Launceston waar we Juan dropten. Hij vloog van daaruit terug naar Brisbane. Wij de tjoolders mochten nog met de auto doorrijden naar Devonport en de ferry naar Melbourne nemen om de auto terug te droppen.  

De volgende ochtend kwamen we tegen 6 uur aan in Melbourne en leverden we de auto in. Vandaaruit namen we het vliegtuig terug naar Brisbane. Gelukkige woont iedereen in Brisbane en hoefden we dus niet te treuren en afscheid nemen.

Tasmanië stond totaal niet op mijn verlanglijstje maar ik ben enorm blij dat ik me heb laten overhalen. het was één van de mooiste reizen die ik ooit heb gemaakt! Vol avontuur en het onverwachte! Ook hadden we super veel geluk met het weer! Met dit toffe gezelschap een trip om nooit te vergeten!

Vele groetjes van Elise, Energieke Lotte, Obsessed rock climber Harald en de chille relaxed Colombiaan Juan <3